Złudzenie pierwsze

„Miłość zwycięża wszystko”

Po Twoim odejściu zostałam z niczym. Zostałam sama jak palec w czterech ścianach mojego domu. Byłeś dla mnie wszystkim. Nadzieją na lepsze jutro.

Swoje smutki topiłam w alkoholu i tańcząc w klubach z obcymi facetami aby zapomnieć o brudnej przeszłości, która nie miała w ogóle sensu i czy w ogóle kiedyś miała. Byłam głupia, że się w Tobie zakochałam, jedną z tych głupich nastolatek. Teraz zostałam sama, bo ważniejsza była ona – Marisa – bo tak ma na imię nowa wybranka Krafta. Rodzice wiele razy uprzedzali mnie co do związku z Stefanem.

„Prędzej czy później i tak Cię zostawi” przypominam sobie teraz słowa mamy, która niejednokrotnie mi to powtarzała z zawziętością w głosie. Wiem chciała mnie ostrzec przed losem, ale cóż ja wybrałam taką drogę. Wylałam miliony łez przez niego. Wiele razy łudziłam się, że jednak wróci, jednak nie wrócił.

I tak minął rok od naszego rozstania. Nic jednak nie wskazywało na to, że ona mu się znudzi, zostawi ją tak jak mnie i znowu do mnie wróci. Moja nadzieja, jest głupia. Nic na to nie poradzę. Zawsze taka była i nigdy tego nie zmienię, pomimo swojego zadziornego charakterku.

Od odejścia Krafta minęło kilka miesięcy. Leżałam na hamoaku w ogrodzie, gdy nagle zauważyłam znajomą twarz. Był to Michi. Pomachał mi. Ja odwzajemniłam gest. Mimowolnie wstałam i podeszłam do furtki. Otworzyłam mu z niechęcią.

-Hej Pola, co tam u Ciebie, jak układa Ci się z Kraftem ? – zapytał uśmiechnięty. On jako jedyny był zadowolony z naszego związku.

-Mnie i Stefana już nie ma, przykro mi – odpowiedziałam wzruszając bezwładnie ramionami

-Jak to ? – zapytał zszokowany

-Normalnie, tak po prostu, rzucił mnie dla pustej blondynki – kontynuowałam

-A Twoja rola w kadrze? – dalej dopytywał – Chłopacy się o Ciebie martwią

-Wszyscy oprócz Krafta, prawda? – zapytałam mimowolnie

-Kraft nie pojawia się na treningach – mówił- Po waszym rozstaniu naj widocznie dobrze się bawi

-Bawi się, ale jej uczuciami, było tak również i ze mną.

Hayboeck mocno mnie przytulił.

-Jadę na skocznię, chcesz jechać ze mną ? – zapytał z lekkim niepokojem

-A będzie tam Kraft, jeśli tak to nigdzie nie jadę – odparłam

-Już Ci mówiłem, od kilku dni nie ma go na podstawowych treningach – przypomniał się

-Przepraszam, ale nie pojadę dzisiaj. Mam coś dziwne uczucie. Przepraszam – powiedziałam dając mu całusa w policzek na pożegnanie.

-Dobrze, jak panienka woli. Trzymaj się – mówił kierując się w stronę auta. Ja tylko posłałam mu szczery uśmiech. Skierowałam się w stronę domu. Weszłam do kuchni, otworzyłam lodówkę, była prawie pusta. Miałam ochotę na schłodzony sok, ale i go zabrakło. Wszystko jest przeciwko mnie, nawet zwykła lodówka i sok. Zrezygnowana przeszłam do pokoju drapiąc się bezradnie po głowie. Opadłam bezwładnie na sofę i ułożyłam głowę na poduszce. Zamknęłam oczy. Wszystko wróciło. Wspomnienia, wspólne chwile, wygłupy, nawet moje urodziny, pierwsze i ostatnie które z nim spędziłam, bo kilka dni później postanowił mnie zostawić. Samą, bez pomocy, bez wsparcia. Od tamtego momentu jestem zdatna tylko na siebie. A moi rodzice? Z rodzicami nie mam już takiego kontaktu jak kiedyś. Wyprowadziłam się od nich, kiedy skończyłam lat 18. Potem spotkałam jego. Mama od samego początku była do niego sceptycznie nastawiona. Tata nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Był obojętny na rozwijającą się rzeczywistość, która jest już przeszłością. Nadal go kocham, nie umiem bez niego żyć, uzależniłam się od jego dotyku, smaku jego ust. Nie potrafię zapomnieć, nie umiem. Nic na to nie poradę, jestem bezsilną, małą, szarą myszką. Moja rola w kadrze. To Kraft mnie do niej wepchnął. Byłam ich psychologiem. Teraz ja go potrzebuje. Michi mówił, że się o mnie martwią. Ja jednak boję się tam wrócić, bo wiem, że będzie obecny. Nie chce go widzieć, nie teraz. Woli tą pustą blondynkę? Proszę, ja już więcej za nim płakać nie będę. Moja cierpliwość jest ulotna, dawno się skończyła. Zobaczymy, ile będzie z nią szczęśliwy. Ja na chwilę obecną nie potrafię sobie wyobrazić wyjazdu na kolejne PŚ, nie przy jego obecności. Nie chce po prostu nie chcę, nie jestem jeszcze gotowa, przynajmniej nie teraz. Owszem kiedyś może pojadę, jak sytuacja się uspokoi. Tylko niech wszyscy mnie teraz zostawią w spokoju. Nie mam ochoty na rozmowy. Nie potrafię na razie z nikim logicznie rozmawiać. Zaraz zaczną się wypytywać o mój związek z Kraftem.

Jest to bardzo intrygujące i bardzo tego nie lubię.

Po krótkim leżakowaniu na sofie wstałam. Wzięłam smartfona w dłoń i wystukałam wiadomość o treści:

„Przepraszam, że nie mogłam przyjść na trening. To wszystko wina Krafta. Nie wiedziałam, że jest tak podłą żmiją. Potraktował mnie jak przedmiot. Przepraszam was chłopcy”

Wysłałam taką wiadomość do wszystkich chłopaków, ale nie do Krafta. Od każdego dostałam wyrozumiałe wiadomości. Nie wiedziałam, że są tacy uczuciowi. Byłam zaskoczona, nawet bardzo.

Kolejne godziny mijały mi bardzo szybko. Siedziałam przed TV bo nie miałam nic lepszego do roboty. Nagle usłyszałam, jak ktoś upierdliwie dzwoni dzwonkiem do moich drzwi. Otworzyłam. Zobaczyłam tą uroczą bandę z dobrym ciastem .

-Teraz kiedy nie ma przy Tobie tego skrzata, będziemy Cię rozpieszczać – odezwał się Poppi

-To miłe, wchodźcie – mówiłam wpuszczając ich do salonu.

Zabrałam ciasto od Gregora i poszłam do kuchni, aby je pokroić.

-Jak coś to ja je piekłem – krzyknął Schlieri

-Zdążyłam się domyśleć – odkrzyknęłam, uśmiechając się pod nosem

Weszłam do salonu z paterą na której znajdował się placek Gregora.

-A zapomniałem o jednym – odezwał się Fettner i pobiegł szybko do auta

Wrócił z dwiema paczkami piwa.

-Ty to potrafisz dolać oliwy do ognia – odezwał się Hayboeck

-No co smutki topi się w alkoholu przecież – odburknął mu Manu

Wieczór spędziłam w towarzystwie chłopców. Nawet nie ruszyłam ani jednego piwa, po prostu nie miałam zbytnio na nie ochoty. Namawiali mnie abym się napiła, jednak musiałam odmówić. Odzwyczaiłam się od takiego typu cieczy. Chociaż fakt Fettner miał rację, że takie rzeczy topi się w alkoholu, ale mimowolnie nie tknęłam żadnej puszki. Było im smutno, ale musieli zrozumieć moje postanowienie i odpuścić po pewnym czasie. Z mojego domu wyszli po 21. Ja ogarnęłam co nie co salon. Pobiegłam na piętro do swojej sypialni. Ułożyłam się mięciutkiej poduszce. Jednak wspomnienia znowu powróciły. Nie dawały mi spokoju. Łzy leciały mi po policzku strumykiem. Tęskniłam za nim bardzo. Nie mogłam zapomnieć tych chwil spędzonych razem. Mój mózg nie mogło wymazać go z pamięci, choć tak bardzo chciałam. Wszyscy i wszystko było przeciwko mnie. Oprócz chłopaków, którzy mnie wsparli w trudnej sytuacji.

Czytasz=komentujesz=motywujesz