Złudzenie siódme

„Miłość ci wszystko wybaczy”

Choroba całkowicie mnie przytłoczyła. Stałam się bezsilna. Taka inna.

Po pewnym czasie zdecydowałam się powiedzieć o chorobie chłopcom. Było to dla mnie bardzo trudne. Chłopcy bez żadnego sprzeciwu przyjęli wiadomość o chorobie. W całej rej sytuacji wspierał mnie Manuel. On był moim aniołem stróżem do momentu, gdyby nie zaczął wtrącać się Stefan.

Był piękny słoneczny poranek. Siedziałam w hotelowym pokoju razem z Manu. Byłam smutna. Fetti od razy zauważył, że coś jest ze mną nie tak. Podszedł do mnie, kucnął i złapał za moje kolana pytając.

-Pola, wszystko w porządku ? – powiedział z troskliwy głosem

-Nic nie jest w porządku Manu, nic rozumiesz ? Nic – powiedziałam ze smutkiem w głosie

-Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć – odparł

-Wiem – po czym mocno go przytuliłam

Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Manu poszedł otworzyć. Przed nim ukazała się postać Stefana.

-Czy mogę zobaczyć się z Polą? Chcę z nią porozmawiać. To ważne.

-Wchodź. Tylko szybko, ona jeszcze nie jest w stanie, aby rozmawiać – powiedział dość oschłym tonem Fettner

-Nie zajmę jej dużo cennego czasu – odpowiedział tym samym po czym wszedł do pokoju .

-Pola, Stefan do Ciebie – skomentował Manu

-Czego ty znowu ode mnie chcesz ? – zapytałam zgryźliwe nie spoglądając mu nawet w twarz

-Chcę porozmawiać – odezwał się

-Niby o czym chcesz znowu ze mną rozmawiać ? – zapytałam

- O nas, o Twojej chorobie – powiedział cicho i bez żadnego przymusu

-Zrozum, że nas już nie ma i nie będzie, a moja choroba nie jest argumentem, żebyśmy do siebie wrócili. Ten związek to była jedna wielka fikcja i nic więcej. To nie miało przyszłości, teraz to wiem – powiedziałam to na co zasługiwał.

-Ty cały czas o tym mówisz. A co do choroby. Kuttin mnie tu przysłał, chciał żebym się Tobą opiekował, bo znam Cię najlepiej ze wszystkich chłopaków. Zrozum ja chcę dla Ciebie dobrze – nadal się tłumaczył

-Twoje wytłumaczenie niczego nie zmieni. – powiedziałam

-Ale nie możesz zrozumieć, że ja chcę dla Ciebie jak najlepiej? – mówił

-Miałeś już swój czas. Zejdź mi z oczu Kraft. Widzimy się jutro na konferencji. Tam są drzwi – powiedziałam wskazując palce na drzwi.

Wyszedł z pokoju bez słowa. Położyłam się na łóżku. Po kilku minutach w pokoju pojawił się Manu. Na jego twarzy widniał smutek.

-Manu co się dzieje? – zapytałam z dozą niepewności

-Martwię się o Ciebie, że po pewnym czasie może Cię zabraknąć – powiedział, a w jego oczach pojawiły się łzy

-Fetti nowotwór kostny to nie to samo co białaczka – powiedziałam pocieszając przyjaciela

-Ale w każdym bądź razie to jest rak, Pola cała kadra traktuje Cię jak rodzinę – mówił, a pojedyncze łzy leciały mu po policzkach

-Nie zostawię was tak szybko obiecuję – powiedziałam lekko się uśmiechając

-No ja myślę – powiedział uśmiechając się przez łzy

-Nie płacz już – odparłam

Po czym wstałam z łóżka. Nagle zakręciło mi się w głowie. Upadłam na podłogę. Zemdlał          am. Fetti popadł w panikę.

-Pola obudź się, proszę – mówił w strachu

Zadzwonił szybko po karetkę, która pojawiła się w ekspresowym czasie. Wzięli mnie na nosze, podłączyli kroplówkę, przenieśli mnie do samochodu. Fetti oczywiście musiał jechać ze mną. Chłopcy patrzyli na mnie ze strachem w oczach

-A jeśli ona tego nie przeżyje co my wtedy zrobimy, kto ją zastąpi w kadrze, nie mamy nikogo na jej miejsce ??– powiedział wystraszony Poppi – Trenerze niech pan coś powie

-Ja nic na to nie mogę poradzić, ona zresztą też, ta choroba to nie jest jej wina – odparł widząc odjeżdżającą karetkę

Po kilku minutach karetka ze mną i Manu znalazła się na miejscu. Przenieśli mnie na oddział intensywnej terapii. Tam mieli dokonać wszelkich obserwacji. Manu cały czas czekał na korytarzu zagryzając paznokcie. Po kilku minutach zjawili się chłopacy z Kraftem na czele.

-Co się stało? – powiedział spanikowany Kraft

-Zemdlała nagle – powiedział Manu

-Kraft miałeś się nią opiekować – krzyknął Kuttin

-Ale ona nie chce mojej opieki – odparł

-To mnie nie interesuje, masz to załatwić. – powiedział po czym wyszedł ze szpitala.

Wszyscy czekali do momentu odzyskania mojej przytomności….

 ****

Przepraszam, że rozdział jest krótki 

Czytasz=komentujesz-motywujesz