Epilog

„Pa­miętaj także o tym, że kochałam, i że to miłość ska­zała mnie na śmierć.”

Dwa ostatnie dni mojego życia były ciężkie. Manuel siedział przy mnie nie zostawiając mnie ani na sekundę. Kochałam go. Żadnego innego faceta nie pokochałam tak jak jego. Nie myślałam o śmierci, chciałam jeszcze nacieszyć oczy jego widokiem. Chciałam jeszcze nacieszyć się jego obecnością za którą jestem mu dozgonnie wdzięczna.

-Manu nie płacz – uspokajałam przyjaciela

Nie posłuchał. Minuty mijały. Każda z nich oznaczała mój koniec. Było mi ciężko ich wszystkich zostawiać. Jednak wiedziałam, że mój następca poprowadzi ich do kolejnego medalu.

W mojej klatce piersiowej poczułam dziwne ukłucie nie pozwalające mi oddychać. Dusiłam się. Manu próbował wołać lekarzy, jednak żadnego z nich nie było w pobliżu. Złapałam przyjaciela za rękę.

-Manu pamiętaj… Jak mnie już tutaj z wami nie będzie…. Musicie dać z siebie wszystko na tych igrzyskach rozumiesz, musicie dać z siebie wszystko

-Ale my bez Ciebie nie damy rady – mówił przez łzy

-Musicie być dzielni, będę nad wami czuwać tam z góry – powiedziałam ściskając go mocno za rękę

-Nie zostawiaj nas samych… - mówił

-Kocham Cię – powiedziałam resztkami sił po czym odeszłam na zawsze.

Kilka dni po mojej śmierci

Manu siedział z chłopakami i trenerem w domku.

-Przecież powiedziała, że nas nie zostawi – tłumaczył Michi

-Mówiła, jednak choroba to nieubłagalne stworzenie i ją nam zabrało – podsumował Andreas

-Mi jej strasznie brakuje – mówił Poppi

-Nawet nie wiecie co mi powiedziała w ostatnich minutach- odezwał się Manu

-Opowiadaj – powiedzieli chórem

-Cytuje jej słowa: Manu pamiętaj… Jak mnie już tutaj z wami nie będzie…. Musicie dać z siebie wszystko na tych igrzyskach rozumiesz, musicie dać z siebie wszystko (..) Musicie być dzielni, będę nad wami czuwać tam z góry. A na samym końcu resztkami sił: Kocham Cię.

Po czym rozpłakał się na dobre.

-Fetti skoro Pola powiedziała, że musimy dać z siebie wszystko, to musimy to zrobić dla niej. Była naszą perełką i zawsze pozostanie w naszej pamięci. – pocieszał go Kraft.

-Stefan ja pierwszy raz słyszę od Ciebie te słowa, jestem zaskoczony, czemu nie powiedziałeś tego Poli? – powiedział Fetti

-Bałem się 

******

Hej ho 

Wraz z końcem sezonu oddaje wam w łapki epilog. 

Koniec tragiczny, ale miejmy nadzieję, że chłopcy dadzą sobie radę bez Poli 

A jeżeli jeszcze nie macie mnie dość to zapraszam na:

LET ME BE YOUR LOVER

Gdzie od tygodnia widnieje prolog 

              Czytasz=komentujesz=motywujesz