Złudzenie dziesiąte

„W życiu bowiem istnieją rzeczy, o które warto wal­czyć do samego końca.”

Dni mijały nieubłaganie. Mój stan zdrowia gwałtownie się pogarszam. Czułam, że nie ratunku, jednak miałam jeszcze siłę aby zobaczyć się z chłopaka. Najbardziej to wszystko przeżywał Manuel, który tak nie dawno wyznał mi, że jestem dla niego najważniejszą osobą w życiu. Kocham go jak nikogo innego. Moje dni w szpitalu dłużyły się nieubłagalnie. Chciałam chociaż poczuć to świeże powietrze. Nie było mi dane. Zostałam przykuta do łóżka. Bałam się śmierci. Była dla mnie czymś przerażającym.

Leżałam w łóżku a obok mnie siedział Manuel cały zapłakany.

-Mówiłaś, że nas nie zostawisz- mówił

-Wiem, że wam to obiecywałam. Nie wiedziałam, że może się to wszystko zmienić o 180 stopni. Przepraszam… ja nie chciałam – mówiłam a moich oczach pojawiły się łzy, których nie mogłam powstrzymać.

-Nie przepraszam to nie Twoja wina – mówił

-Wiem. Mam nadzieję, że nie jesteście na mnie wściekli? – zapytałam dość cicho

-Nie no coś ty. Masz żal do Krafta, że nie wybaczyłaś mu ? – zapytał nieśmiało

-Kiedy dowiedziałam się o chorobie ja dawno mu przebaczyłam, nie chciałam żyć w przeświadczeniu, że nie wybaczyłam mu przed śmiercią. Owszem jest mi przykro, że zostawił mnie w taki perfidny sposób, ale cóż takie życie

-Ale gdyby nie choroba wybaczyłabyś mu ?

-Nie wiem Fetti nie wiem

-Ile lekarze Ci jeszcze dają ? – zapytał łamiącym się głosem

-Góra dzień, dwa potem mnie najprawdopodobniej nie będzie z wami – mówiłam

Fetti nie wytrzymał i zaczął płakać tak, aż było go słychać w całym szpitalu. Po czym wyszedł. Ja zostałam sama z tym wszystkim. Obawiałam się tylko jednego, że żaden z nich nie będzie przy mnie w ostatnich sekundach mojego życia. Po kilku minutach do Sali wszedł Stefan z kwiatami.

-Co ty tutaj robisz ? – zapytałam

-Dowiedziałem się o twoim stanie zdrowia, jest mi bardzo smutno, że wszystko tak się musi kończyć. – powiedział ze smutkiem

-Nic się nie dzieje – powiedziałam

-Pola ja za wszystko Cię przepraszam. Ja wiem, że już Cię nigdy nie zobaczysz bo będziesz tam, ale spróbuj mi wybaczyć

-Ja już Ci wybaczyłam….

-Naprawdę ? – zapytał dość niepewnym głosem

-Naprawdę. Nie mogłabym odejść z tego świata nie wybaczając Ci tych wszystkich krzywd jakie mi zrobiłeś, ale cóż.

-Jesteś naprawdę złotą dziewczyną – powiedział, a jego oczy zaszkliły mu się

Witajcie!!!

Strong Enough dobiega końca. Przed nami tylko epilog

Rozdział miał się pojawić wczoraj. Jednak przedsiębiorczość wzięła góra. Podłość profesorów nie zna granic.

Do zobaczenia w niedzielę ( najprawdopodobniej )

Czytasz=Komentujesz=Motywujesz